تمام خیر در سه خصلت

عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام:

جُمِعَ الْخَیْرُ کُلُّهُ فِی ثَلَاثِ خِصَالٍ النَّظَرِ وَ السُّکُوتِ وَ الْکَلَامِ فَکُلُّ نَظَرٍ لَیْسَ فِیهِ اعْتِبَارٌ فَهُوَ سَهْوٌ وَ کُلُّ سُکُوتٍ لَیْسَ فِیهِ فِکْرَةٌ فَهُوَ غَفْلَةٌ وَ کُلُّ کَلَامٍ لَیْسَ فِیهِ ذِکْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ فَطُوبَى لِمَنْ کَانَ نَظَرُهُ عِبْرَةً وَ سُکُوتُهُ فِکْرَةٌ وَ کَلَامُهُ ذِکْراً وَ بَکَى عَلَى خَطِیئَتِهِ وَ أَمِنَ النَّاسُ مِنْ شَرِّه

امام علی علیه السلام فرمود:

تمام خیر در سه خصلت گرد آمده است: نگریستن، لب فرو بستن و سخن گفتن. پس هر نگاهى که تهى از عبرت باشد بىتوجّهى است و سکوتى که خالى از اندیشه باشد بىخبرى است، و هر سخن عارى از یادآورى (ذکر) یاوه و چرند است (پوچ و بىنتیجه است)، پس خوشا به حال کسى که نگاهش مایهی عبرت است و سکوتش اندیشه و سخن گفتنش یادآورى و ذکر است و [نیز] بر گناهان [خود] بگرید، و مردم از شرّش در امان باشند.

تحف العقول ص215 و أمالی صدوق ص27 مجلس 8