نگاهی به سوره فاتحه

نگاهی به سوره فاتحه  

امام ابن قیم جوزی / ترجمه: ابوعامر 

انسان دارای دو نیرو است:

نیروی علمی نظری و نیروی عملی ارادی و سعادت او موقوف است بر کامل کردن این دو.

تکمیل قدرت علمی کامل نمی شود مگر با معرفت خداوند آفریننده و آشنایی با اسماء و صفات او و دانستن راهی که به او منتهی می شود و همچنین دانستن آفات این راه و شناخت نفس و معرفت عیوب آن؛

بوسیله این معارف پنجگانه کمال قدرت علمی در انسان حاصل خواهد شد. داناترین انسانها آنهایی هستند که نسبت به این معارف آگاهتر باشند.

و تکمیل قدرت عملی و ارادی ممکن نیست مگر با مراعات حقوق خداوند متعال بر بندگانش و انجام آن حقوق با اخلاص و صدق و نصح (خیر خواهی) و احسان و متابعت و با در نظر داشتن منت خداوند بر انسان و تقصیر انسان در ادای حق خداوند، زیرا انسان مسلمان از ملاقات با خداوند با اعمال اندک خود شرم دارد و می داند این اعمال کمتر از آنی هستند که شایسته ذات خداوند باشند و می داند برای کامل نمودن این دو نیرو (علمی و عملی) تنها به استعانت از الله نیاز دارد زیرا تنها الله است که می تواند او را به صراط مستقیم که اولیا و خاصان خود را بدان رهنمون ساخته، هدایت نماید و او را از انحراف و خروج از صراط مستقیم باز دارد، که (این انحراف) یا به علت فساد در قدرت علمی اتفاق می افتد و فرد را به ضلال (گمراهی) می کشاند و یا ممکن است در قدرت عملی رخ دهد و فرد را گرفتار غضب (خشم) الهی کند.

کمال انسان و سعادت او ممکن نمی شود مگر با مجموع این امور و سوره “فاتحه” تمام این موارد را به نحو کامل به نظم در آورده است:

[الحمد لله رب العالمین * الرحمن الرحیم * مالک یوم الدین] اصل اول را شامل می شود: “معرفت پروردگار و معرفت أسماء و صفات و افعال او” و نامهای خداوند که در این سوره ذکر شده اند، اصول اسماء الحسنی هستند: “الله” و “الرب” و “الرحمن”.

اسم الله متضمن صفات الوهیت است و “الرب” متضمن صفات ربوبیت و “الرحمن” متضمن صفات احسان و جود و بر (نیکی) و معانی تمام نامهای خداوند بر محور این سه اسم استوار است.

[ إیاک نعبد و إیاک نستعین ] متضمن شناخت راهی است که به او منتهی می شود و پیمودن این راه ممکن نیست مگر با عبادت او به تنهایی (بدون شریک) با کارهایی که رضایت و محبت او را به دست آورد و همچنین استعانت از او برای انجام این عبادات. 

سیماى ابراهیم خلیل در قرآن

سیماى ابراهیم خلیل در قرآن  

نویسنده: شیخ علی جلالی 

امامت و پیشوایی مردم چیزی نیست که به راحتی نصیب هر کس شود بلکه برای رسیدن به این مقام والا باید مراحل بسیار سخت را پشت سر گذاشت. کسی که می‌خواهد بر اوج قله کوه بنشیند باید مشقات و سختیهای بالا رفتن را تحمل کند و کسی که مروارید می‌خواهد باید به قعر دریا فرو رود. “إنّ مع العسر یسراً”

یکی از ابر مردان تاریخ بشریت که خداوند متعال او را به عنوان امام و الگوی مردم و خلیل خود بر گزید حضرت ابراهیم(علیه السلام) است.

اما سِرِّ این اختیار و امتیاز چیست؟

خداوند متعال در قرآن کریم سیمای حضرت ابراهیم را در دو بعد فردی و اجتماعی یا ذاتی و دعوی ارائه می‌دهد که با تأمل در آنها می‌توان سر این امتیازها را کشف کرد. 

الف) بعد ذاتی یا فردی:

“إذ جاء ربه بقلب سلیم”: قلب سالم و پاک از هر نوع آلودگی و مرض، بهترین گوهر و عنصری بود که ابراهیم از آن برخوردار بود و نجات و سعادت را مشروط به داشتن آن می‌دانست “یوم لاینفع مال و لابنون إلا من أتی الله بقلب سلیم” در آن روز مال و فرزند به انسان فایده‌ای نمی‌رساند آری صلاح و سلامت قلب است که می‌تواند بقیه اعضاء و جوارح را صالح و سالم بگرداند و آنها را مطیع فرمان خدا سازد.

پیامبر گرامی اسلام می‌فرماید: «ألا أن فی الجسد مضغه إذا صلحت صلح الجسد کله و إذا فسدت فسد الجسد کله ألا و هی القلب» (آگاه باشید که در وجود انسان تکه گوشتی است که اگر درست باشد بقیه اعضا نیز درست می‌شوند و اگر فاسد و تباه شد بقیه اعضا نیز فاسد و تباه می‌شوند، بدانید که آن قلب است).  

و برای دوری از مرض شک و رسیدن به آرامش قلب، ابراهیم از خدا خواست تا زنده شدن مردگان را به او نشان دهد که خداوند به او فرمود: “أو لم نؤمن ؟ قال بلی و لکن لیطمئن قلبی” آیا ایمان نداری؟ جواب داد: بله ولیکن می‌خواهم قلبم آرام بگیرد. 

ماجرای جوانی که فلج بود و با توسل به امام رضا(ع) شفا پیدا کرد

ندایی درونی به او فرمان برخاستن داد و... برخاست. گره نخ از مشبک ضریح سر خورد و جلوی پایش بر زمین افتاد و او شگفت‌زده در خود نگریست که بر پای خود ایستاده است. 

 

حرم امام علی بن موسی الرضا(ع) پهنه پرتو فشانی انوار الهی و به فرمایش رسول خدا(ص) «قسمتی از بهشت»، یا دارالشفای دردمندان و خانه امید غم رسیدگان و محل نزول ملائک است. در هر لحظه از شب و روز که به زیارت حرمش بشتابی صحن و سرای ملکوتی‌اش را آکنده از شیفتگان و دلباختگانی می‌یابی که سرشک شوق از دیده می‌بارند و آرامش حضور در این بارگاه را بر جان خویش می‌افشانند چنان که گروهی برای رسیدن به مراد خویش انگشتانشان را حلقه ضریح کرده، عطش چشمانشان را با نگریستن به گلدسته‌ها فرو می‌نشانند و تپش دل‌های بی‌قرارشان را با نظاره به گنبد طلا آرامش می‌بخشند. 

 

 

 

  

 شکوه حرم رضوی از هر منظری که بنگری چشم‌نواز است و جذبه‌اش تکرار را بر نمی‌تابد و هر دردمندی، سالخورده یا میانسال یا خردسال، روی سوی تنها آرامشگاهی دارد که در آن امید خالصانه هیچ مخلصی رنگ نمی‌بازد.

پیرامون ضریح مطهرش هماره آکنده از ولایت پیشگانی است که هرگز دل به غیر بارگاه ولایت نسپرده‌اند و امیدی جز از این بارگاه نمی‌برند و این احساس آسمانی خود را با فریاد کردن صلوات‌های پیاپی به آگاهی می‌رسانند.

اشک دیدگان هر یک از آن‌ها فریاد رسایی است گویای دردهاشان که تنها سرورشان عرض حال آنان را از سرشک دیده‌هاشان می‌خواند و بی‌هیچ گفتگویی خواسته ایشان بر می‌آورد.

آنچه در ادامه می‌خوانید ماجرای شفا یافتن فردی به نام علیرضا حسینی است که روزگاری دارای بیماری فلج پا بوده است و پایگاه اطلاع رسانی آستان قدس رضوی(ع) آن را منتشر کرده است.
 

مراسم نورافشانی در حرم مطهر حضرت معصومه(س)

  تصاویری از مراسم نورافشانی در حرم مطهر حضرت معصومه(س)   

 شب میلاد این بانوی بزرگوار

 

 

اولین جملات حضرت مهدی (عج) پس از ظهور

وقتی وجود مبارک ولی عصر أرواحنا فداه جلوه می‌کند، ندائی که طنین انداخت و ندایی که از آن حضرت به گوش عالمیان می‌رسد، این است: اُذَکِّرُکُمُ اللهْ أیُّهَا النّاسْ وَ مُقامَکُمْ بِینَ یَدَی رَبَّکُمْ اوّلین حرف این است: مردم! من شما را به مبدأ و معاد که هُوَ الأوَّلُ وَ الآخِر است، متذکّر می‌کنم .

 جهان بشریت وقتی به ثمر می‌رسد و میوه شاداب می‌دهد که انسان کاملی به عنوان «مهدی موجود موعود» عجلّ الله تعالی فرجه الشَّریف ظهور کند، که وارث همه انبیاء و اولیای الهی است.  

برای چنین ظهوری و ظهور چنین ذخیره‌ای چندین شرط لازم است که قسمت مهم آنها شرائط تحصیلی است،‌ نه حصولی. یعنی امت اسلامی باید آن شرائط فرهنگی را تحصیل کنند. نباید منتظر بود که آن شرائط خود به خود حاصل بشود تا وجود مبارک ولی عصر ارواحنا فداه ظهور کند؛ معنای «انتظار» تحصیل شرائط حضور و ظهور اوست. 

 امتی منتظر مهدی موجود موعود (سلام الله علیه) است که شرایط ظهورش را فراهم بکند، وگرنه منتظر نخواهد بود!